pierwszy model M3. Oparty na BMW E30, produkowany był w dwóch wersjach nadwozia: coupé oraz kabriolet. Wyposażony był w czterocylindrowy silnik S14 o pojemności 2,3 bądź 2,5 litra i manualną skrzynię biegów. Wypuszczano też krótkie limitowane serie w celach m.in. homologacyjnych lub jako ukoronowanie zwycięstw w mistrzostwach DTM: M3 Evolution, M3 Evolution II, M3 Sport Evolution, M3 Europameister, M3 Roberto Ravaglia, M3 Johnny Cecotto, M3 Tour de Corse. M3 E30 Jest to model z największa liczbą zwycięstw w historii koncernu BMW oraz najbardziej utytułowane auto w klasie samochodów turystycznych. Jest jednym z najbardziej udanych samochodów sportowych, jakie kiedykolwiek startowały w wyścigach serii DTM.
BMW M5 F10
samochód marki BMW, zaprezentowany w lipcu 2011 roku.Podobnie jak w przypadku poprzedników, model M5 bazuje na BMW serii 5. Jest to piąte wcielenie M5. Samochód charakteryzuje się podwójnie turbodoładowanym 560-konnym (wersja Competition – 575 KM) silnikiem V8 o pojemności 4,4 l, który pozwala na rozpędzenie auta do 100 km/h w czasie ok. 4,3 s. Samochód wyposażony jest w ogranicznik prędkości – do 250 km/h. Tak jak wszystkie M5, model bazował na zwykłym modelu BMW serii 5, w tym wypadku modelu (F10). Został on jednak wyposażony w bardziej agresywny sportowy zestaw ospojlerowania o mniejszym oporze aerodynamicznym (zderzaki, lusterka, większe i szersze koła, lotka na klapie itp.), większe i szersze koła mające zapewnić lepszą trakcję i prowadzenie auta oraz komplet oznaczeń (w tym między innymi emblematy, listwy itp.). BMW M5 F10, w porównaniu do poprzednika, zużywa znacznie mniej paliwa(ok. 31%). To dużo, zważywszy na większą masę. Emituje on także znacznie mniej szkodliwych spalin(w porównaniu do BMW M5(E60) jest to 21%). Średnie zużycie paliwa nowej wersji M5 to średnio 9,9 l na 100 km, podczas gdy starszy odpowiednik potrzebuje średnio 14,3 l. Wielu specjalistów zarzuca temu modelowi zastosowanie silnika z turbodoładowaniem tym samym odbiegając od tradycji tego modelu, w którym zawsze można było znaleźć silnik bez doładowania.
BMW E34 M5
Zaprezentowany w 1988 roku sportowy model M5 bazował na modelu serii 5. M5 E34 była drugim po M5 E28 sportowym modelem serii 5. Jako źródło napędu postanowiono zamontować silnik z BMW M1, który wcześniej montowano również w M5 starszej generacji. Model M5 wykonywany był całkowicie ręcznie w zakładach BMW Motorsport. Konkurencją dla M5 E34 był wozy takie jak Lotus Omega, Mercedes 500E, Audi S4, czy sportowe kombi model RS2, które Audi nazywa Avant.
W 1990 roku w ramach dobrowolnej umowy między firmami Audi, BMW i Mercedesem podpisano porozumienie zakładające instalowanie w ich samochodach elektronicznego „kagańca” ograniczającego prędkość maksymalną do 250 km/h. W roku 1992 roku pojawiła się mocniejsza odmiana tego samego silnika tym razem z powiększoną pojemnością 3,8 l i mocą 340 KM. Nigdy jednak nie produkowana na rynek USA, przez cały okres produkcji była tylko odmiana z silnikiem 3.5.
Samochód po roku 1992 oferowany był również z nadwoziem touring (kombi), a od wiosny 1994 roku ze skrzynią manualną Getrag o 6 przełożeniach i tzw. szerokim grillem na przodzie, który dotychczas był zarezerwowany dla modeli E34 z silnikami V8, także z pakietem Nürburing, który zawierał: Servotronic, tylny stabilizator o gr. 19 mm, a w przypadku Touringa 20 mm, koła 9×17 z oponami 255/40R17, oraz EDC (Electronic Damper Control), czyli elektroniczną kontrolę amortyzatorów.
Produkowane były także specjalne krótkie serie M5: Cecotto, Winkelhock, Naghi Motors, 20 Jahre, UK Limited Edition oraz M5 Touring „Elekta” edition.
Produkcję rodziny E34 zakończono w 1995 roku, jednak wersja touring (kombi) jako jedyna była produkowana do połowy 1996, w tym również M5 w tej właśnie wersji.
BMW E34
trzecia generacja BMW serii 5, następca BMW E28. BMW E34 zaprezentowana została w 1987 roku, sprzedawana była od roku produkcyjnego 1988[potrzebny przypis]. Z początku paleta silnikowa była ograniczona do pięciu silników:
- M20B20/B25 520i i 525i (napędzane paskiem rozrządu) – odpowiednio 129 KM i 170 KM
- M30B30/B35 530i oraz 535i – odpowiednio 188 KM (197 KM bez katalizatora) i 211 KM (220 KM)
- M21D24 524td – 115 KM
Samochód ten uznawany był za jeden z najbezpieczniejszych w swojej klasie za sprawą zamontowanych poduszek powietrznych dla kierowcy i pasażera, ABS-owi i solidnej konstrukcji. Sztywność skrętna nadwozia wzrosła w stosunku do poprzedniego modelu E28 o 70%, natomiast sztywność giętna o 34%. Samochód spełniał ówczesne amerykańskie normy bezpieczeństwa tj. po uderzeniu przodem w sztywną barierę przy prędkości 56 km/h (35 mil) oraz uderzeniu w tył przy prędkości 48 km/h (30 mil) wszystkie drzwi dały się otworzyć bez użycia narzędzi, a przedział pasażerski pozostał nienaruszony. Droga hamowania z prędkości 100 km/h wynosiła poniżej 40 metrów dla wersji 518 i 520i do 42 metrów dla wersji 535, co stanowiło najlepszy wynik wśród samochodów produkcyjnych typu sedan w roku 1990. W maju 1990 roku zastąpiono jednostki M20 (12 zaworowe) na M50 (24 zawory, napędzane łańcuchem rozrządu) modelach 520i (150 KM) i 525i (192 KM). Od jesieni 1992 roku dostępne były silniki V8 (M60B30, 3 litry/160 kW i M60B40, 4 litry/210 kW).
W E34 występują trzy silniki Diesla:
- 524td (M21D24, 2,4 l/115 KM) do 1991 r.,
- 525tds (M51D25, 2,5 l/143 KM)
- 525td (M51D25, 2,5 l/115 KM) od 1993 roku.
Wiele z silników E34 zostało nagrodzone w konkursie Engine Of The Year (EOTY).
Ciekawostką było wyprodukowanie wersji 518g – fabrycznie zasilanej instalacją gazową.
Skrzynie były manualne i automatyczne (produkowane przez firmę ZF). Manualne posiadały 5 przełożeń, jedynie wersja 540 (bardzo rzadko spotykana) – 6 biegów. Automaty: 4 biegowe (4HPxx) oraz 5 biegowe (5HPxx)
W 1991 roku wprowadzono wersję iX – z napędem na 4 koła. Dostępne były 2 nadwozia sedan i kombi. Do napędu posłużył silnik M50B25 2,5 192 KM. Była możliwość wyboru między skrzynią automatyczną i manualną. Powstało 9366 egzemplarzy modelu E34 525iX.
We wrześniu 1991 roku rozpoczęto produkcję wersji nadwoziowej kombi touring z unikatowym wtedy podwójnym szyberdachem. Od 1988 w sprzedaży była także wersja M5.
BMW E34 przeszło trzy faceliftingi, pierwszy we wrześniu 1990 roku- wprowadzono silniki M50 z 24 zaworami, które zastąpiły starsze konstrukcje M20. Silnik M21 zastąpił M51 w dwóch wariantach- TD i TDS z intercoolerem. Skrzynie automatyczne 4 biegowe, zastąpiono 5 biegowymi. Drugi lifting objął zmianę min. lusterek, zastosowano inne materiały we wnętrzu. Standardowo dla wszystkich modeli wprowadzono poduszkę powietrzną kierowcy i ABS. W silnikach M50 zastosowano system zmiennych faz rozrządu VANOS. Silniki M30 ustąpiły miejsca modelom z silnikami V8. 530i v8 i 540i posiadały szerszy grill i inną maskę, niż inne wersje. Trzeci miał miejsce w połowie 1994 roku, zastosowano wówczas przednią atrapę (grill, tzw. nerki) na tzw. szeroki oraz klapę silnika do każdej wersji silnikowej. Silnik M40 w 518i zastąpił silnik M43. Wprowadzone wersję wyposażenia Executive- min. dokładki progowe i listwy dolne drzwi jak w wersji M-Technik, lakierowane doły zderzaków, 16″ felgi, drewniane wykończenie. Dodano drugi air-bag do listy wyposażenia dla wszystkich wersji. Łącznie sprzedano 1 331 056 egzemplarzy.
BMW E39 M5
BMW E39 -zaprezentowany w 1998 roku na salonie w Genewie, produkcja rozpoczęła się w październiku tego samego roku. W sumie wyprodukowano 20,482 E39 M5 od 1998 do 2003. BMW M produkowało trzy różne wersje E39 M5, europejską zwaną (LHD) i wersję na rynek angielski i japoński (RHD versions), w produkcji była także wersja na rynek Ameryki Północnej, E39 M5 był sportowym sedanem bazującym na modelu serii „5”. Po raz trzeci inżynierowie z M-Motorsport postanowili zbudować coś niezwykłego na podwoziu popularnej „piątki” po bardzo udanym, modelu E34 M5 z lat 1989–1995. Ten niepozorny samochód bawarskiej firmy charakteryzował się osiągami godnymi aut typowo sportowych – 400-konny, 4.9-litrowy silnik V8 pozwalał na rozpędzenie auta do 100 km/h w czasie 5,3 s. Jak większość aut tego typu posiada blokadę prędkości – do 250 km/h, po jej zdjęciu bez problemu pojazd może rozpędzić się do około 300 km/h. Tak jak wszystkie M5, model bazował na zwykłym modelu BMW serii 5. Został on jednak wyposażony w o wiele bardziej agresywne, wzmocnione nadwozie, sportowe niższe zawieszenie, sportowy zestaw ospojlerowania o mniejszym oporze aerodynamicznym (zderzaki, lusterka, lotka na klapie), większe i szersze koła mające zapewnić lepszą trakcję i prowadzenie auta, oraz komplet oznaczeń z logo „M-Power” (w tym między innymi emblematy, listwy ). BMW M5 E39, w przeciwieństwie do poprzednika jak i następcy, występowało tylko w jednej wersji nadwoziowej, a mianowicie jako 4-drzwiowy sedan. Choć w 2010 zaprezentowano ukryty prototyp w wersji touring, który posiadał identyczne rozwiązania techniczne jak wersja sedan. Jego konkurentem był Mercedes E55 AMG i Jaguar XJR.
BMW E39
Czwarta generacja BMW serii 5 nosi oznaczenie E39. Produkcja modelu rozpoczęła się latem 1995 roku. W 2003 roku wraz z zakończeniem produkcji E39 światło dzienne ujrzał następca czyli model E60. Wiosną 1997 roku rozpoczęto produkcję wersji kombi modelu E39, co skutkowało zakończeniem produkcji poprzedniej wersji serii 5 E34. W 2000 roku przeprowadzono drobny lifting modelu mający na celu odmłodzenie auta. Obejmował on takie detale jak lampy przednie (zamiast pomarańczowego kierunkowskazu wykorzystano mały okrągły kierunkowskaz o białym szkle i pomarańczowej barwie oraz soczewkowe reflektory z ringami typu „Angel Eyes”), lampy tylne, listwy boczne,halogeny przednie (okrągłe zamiast owalnych) i drobne zmiany w kształcie przedniego zderzaka. Wersja E39 było oferowana w dwóch wersjach nadwoziowych: sedan z bagażnikiem o pojemności 460 l i półką na narzędzia umieszczoną w klapie bagażnika oraz wersja kombi (Touring),która oferowała 410 litrów pojemności bagażnika (1525 l przy złożonej kanapie tylnej). Bagażnik wersji Touring nie był zbyt duży, ale oferował regularne kształty przestrzeni bagażowej oraz często oferowany był z osobno otwieraną tylną szybą oraz z wysuwaną podłogą.
Historia koncernu
Koncern BMW jako swoich założycieli podaje dwie osoby: Gustava Otto i Karla Rappa, którzy w Monachium na początku XX wieku niezależnie od siebie rozpoczęli działalność gospodarczą w dziedzinie lotnictwa. Znaczny udział w kształtowaniu przedsiębiorstwa i późniejsze jej sukcesy należy przypisać osobom: Francowi Josefowi Poppowi – pierwszemu dyrektorowi naczelnemu, Maxowi Frizowi – głównemu konstruktorowi i dyrektorowi technicznemu oraz Camillo Castiglioniemu – akcjonariuszowi i właścicielowi przedsiębiorstwa.
Logo przedsiębiorstwa BMW, które pozostało niezmienione do czasów współczesnych, przedstawia stylizowany krąg śmigła w barwach Bawarii, łączy lotnicze korzenie przedsiębiorstwa z alpejskim landem[3].
Ciekawostki
W zakładach produkcyjnych w Wolfsburgu na terenie fabryki umieszczona jest rzeźnia, w której produkowane są kiełbaski, firmowane logo części zamiennych VW-Originalteil, do których dostępny jest ketchup marki Volkswagen. Są one oferowane pracownikom fabryki oraz klientom detalicznym. W 2013 roku powstało ich 7 milionów sztuk[6].
30 maja 2014 roku doszło do spotkania z mieszkańcami gminy Września, na którym ogłoszono decyzję o budowie nowej fabryki Volkswagena. Pod dokładnym adresem Białężyce 100, produkcja samochodów dostawczych Crafterrozpoczęła się w 2016 roku. Teren pod budowę fabryki został oszacowany na wielkość 300 boisk piłkarskich. Jest to druga siedziba tego przedsiębiorstwa w Polsce.
Modele koncepcyjne
- Volkswagen ARVW
- Volkswagen Beetle R Concept
- Volkswagen BlueSport
- Volkswagen Bulli
- Volkswagen Chico
- Volkswagen Concept 1
- Volkswagen Concept A
- Volkswagen Concept C
- Volkswagen Concept D
- Volkswagen CrossBlue
- Volkswagen CrossBlue Coupe
- Volkswagen Cross Coupe
- Volkswagen E-Bugster
- Volkswagen e-Co-Motion
- Volkswagen EcoRacer
- Volkswagen eT!
- Volkswagen Go!
- Volkswagen Golf V GTI W12-650
- Volkswagen GX3
- Volkswagen Iroc
- Volkswagen Kaefera
- Volkswagen L1
- Volkswagen Microbus
- Volkswagen New Compact Coupé
- Volkswagen New Midsize Coupé Concept
- Volkswagen Nils
- Volkswagen Pickup Concept
- Volkswagen Tex
- Volkswagen Tiguan Concept
- Volkswagen Tristar Concept
- Volkswagen T-Roc Concept
- Volkswagen up! Concept
- Volkswagen W12 Syncro
- Volkswagen Taigun
- Volkswagen XL1
Historia VW
Historia koncernu Volkswagen rozpoczęła się w 1931 roku, kiedy przedsiębiorstwo Zündapp zwróciło się do Ferdinanda Porsche o przygotowanie projektu taniego samochodu. Ukryto go pod nazwą Type 12. Rozwinięciem tego projektu była współpraca z przedsiębiorstwem NSU, która zaowocowała prototypem Type 32. W 1933 roku F. Porsche poznał Adolfa Hitlera, który zażyczył sobie, by Porsche stał się nadwornym konstruktorem ówczesnych Niemiec[1]. 17 kwietnia 1934 roku Ferdinand Porsche zaprezentował niemieckiemu rządowi projekt samochodu – legendarnego Garbusa. Była to odpowiedź na oczekiwania Hitlera, który domagał się taniego, rodzinnego samochodu. W zamyśle Hitler chciał odciążyć kolej, która była z roku na rok coraz bardziej niewydolna. Po wielu zbudowanych prototypowych modelach (konkretnie było ich 9) zatwierdzono w 1938 roku do produkcji seryjnej w przyszłej fabryce VolkswagenWerk GmbH projekt „Porsche typ 60”. O prawdziwości tych zapowiedzi miała świadczyć oficjalna uroczystość państwowa, jaka odbyła się 26 maja 1938 roku w Fallersleben (Dolna Saksonia). Wtedy to położono kamień węgielny pod budowę przyszłej fabryki KdF-wagena (Kraft durch Freude-wagen), a Adolf Hitler ochrzcił pojazd tytułem: „niemiecki samochód ludowy”.
Oficjalna produkcja KdF-wagena (późniejszego Volkswagena) w wersji cywilnej („garbusa”) rozpoczęła się 11 lipca 1941 roku i zakończyła 7 sierpnia 1944 roku. Zakłady wykorzystywały robotników przymusowych i więźniów obozów, w tym Arbeitsdorf. Łącznie w różnych wersjach nadwoziowych (kabriolet, sedan i kabrio-limuzyna) zakłady KdF-wagen Stadt wyprodukowały 630 sztuk. Pozostałe odmiany KdF-wagena (Schwimmwagen typ 166 – amfibia, Kubelwagen typ 82 – łazik terenowy, oraz wojskowy „garbus” typ 92, 82E i w wersji z napędem 4×4 jako typ 87) były przeznaczone dla armii niemieckiej. Ale cywilne KdF-wageny z lat 1941–1944 po II wojnie światowej uznano za prototypy, pomimo że niczym nie różniły się od pierwszych powojennych Volkswagenów „garbusów” produkowanych do 1949 roku. Powojenna produkcja ruszyła we wrześniu 1945 roku na potrzeby armii brytyjskiej, choć pierwotnie fabrykę w pobliżu Fallersleben przeznaczono do likwidacji. Wtedy też doszło do oficjalnego powstania marki Volkswagen.
Stopniowo, dzięki w miarę przystępnej cenie „garbusa” oraz wprowadzaniu w latach późniejszych nowych modeli (Transporter), Volkswagen awansował do grona największych producentów samochodów w Europie.
W 1973 roku miała miejsce premiera Passata[2], a w 1974 roku, po wyprodukowaniu blisko 12 mln sztuk, zakończono produkcję Garbusów w fabryce w Wolfsburgu. Odtąd były one produkowane w Emden (do 19 stycznia 1978 roku) i w Meksyku. 30 lipca 2003 zakończyła się produkcja w Meksyku.
Następcą Garbusa został Volkswagen Golf, który trafił do sprzedaży wiosną 1974 roku i został przyjęty entuzjastycznie. Sylwetka hatchbacka okazała się bardziej praktyczna niż Garbusa.
Nieco mniejszy od Golfa Polo zadebiutował wiosną 1975 roku i produkowany był w tej formie aż do 1981 roku, kiedy rozpoczęto produkcję drugiej generacji Polo.
W 1991 roku Volkswagen otworzył oficjalne przedstawicielstwo w Polsce. Powstało przedsiębiorstwo Kulczyk Tradex z siedzibą w Poznaniu – polski importer samochodów Volkswagen i Audi, a od 1996 roku również Porsche. Od 2011 roku Volkswagen wykupił Kulczyk Tradex, w wyniku czego firma zmieniła się na Volkswagen Group Polska.
W maju 1992 roku rozpoczął się kolejny polski rozdział w historii produkcji Volkswagenów – powstało przedsiębiorstwo Volkswagen Poznań, w którym początkowo montowano, a później już produkowano w całości różne modele samochodów. Modelem flagowym poznańskiej fabryki stał się Volkswagen Transporter wytwarzany tu od początku 1994 roku. Aktualnie w Poznaniu produkowane są Transporter T5 oraz Caddy.
W grudniu 1997 roku Volkswagen de Mexico S.A de C.V w zakładzie w Puebla rozpoczął seryjną produkcję Volkswagena New Beetle’a – reminiscencji Garbusa. W USA model ten, podobnie jak przed 40 laty Garbus, wywołał prawdziwą „beetlemanię”.
W 1998 roku rozpoczyna się seryjna produkcja Lupo, który jest początkiem nowej generacji małych i oszczędnych samochodów koncernu VW, a także produkcja modelu Bora[3], sedana na bazie Golfa IV generacji.
Jednocześnie w roku 1998 Polska wzbogaciła się o kolejną fabrykę koncernu Volkswagen AG, tym razem zajmującą się produkcją najnowszej generacji silników Diesla – Volkswagen Motor Polska Sp. z.o.o. w Polkowicach (woj. dolnośląskie).
Do Volkswagena AG należy także Volkswagen Bank. Volkswagen Bank Polska S.A. powstał w 1998 roku. W skład banku wchodzą spółki: Volkswagen Bank direct, Volkswagen Leasing Polska, Volkswagen Serwis Ubezpieczeniowy.
31 maja 2000 roku powstało w Wolfsburgu Autostadt – „miasteczko koncernu Volkswagen”, w którym odwiedzający mogą nie tylko przyjrzeć się osiągnięciom koncernu w dziedzinie motoryzacji, lecz także interesująco spędzić wolny czas. Klienci odbierają tu kupione przez siebie samochody, które czekają na nich w jednej z dwóch szklanych wież – symbolach Autostadt.
26 listopada 2001 roku w fabryce Volkswagena w Wolfsburgu z taśmy zjechał 33 333 333 wyprodukowany tam samochód[4]. Tak duża liczba pojazdów wyprodukowanych w jednej fabryce to sukces niespotykany w historii motoryzacji.
W 1992 roku Golf III został wybrany Samochodem Roku, w 2006 roku Volkswagen Passat B6 zdobył drugie miejsce, zaś w 2010 roku Samochodem Roku został Volkswagen Polo piątej generacji.
W Polsce w 2014 roku zarejestrowano samochodów tej marki aż 5856, to jest około 15% więcej niż rok wcześniej. Najpopularniejszy okazał się VW Caddy. Znaczący wzrost sprzedaży użytkowych volkswagenów zaobserwowano zwłaszcza w Europie Zachodniej, gdzie najlepiej sprzedawał się VW Transporter[5].